Hoera, het is een jongen

Het is kwart over drie ’s middags, de telefoon gaat. Een onbekend 06-nummer belt waardoor ik er vanuit ga dat het een zakelijk gesprek zal zijn. Ik neem op en hoor dat het “de matching” van onze pleegzorgorganisatie is. Of we een crisis time-out plek kunnen bieden voor 2 weken aan een jongen van 14. Ik roep mijn man, we zetten de telefoon op speaker en we krijgen een korte samenvatting van het dossier. De jongen woont sinds 2 jaar op een woongroep van onze pleegzorgorganisatie en zit sinds zijn 6^e “in het systeem”. Op de groep lopen dingen niet soepel en daarom wordt er nu acuut gezocht naar een time-out plek. We zeggen “ja hoor, laat maar komen”.

Vanwege ernstige trauma’s bij de jongen wordt door de groepsleiding besloten het hem niet nu direct maar ’s morgens bij het wakker worden te vertellen. School wordt diezelfde ochtend geïnformeerd dat hij vandaag niet komt en nog geen 3 uur later zit hij, samen met een medewerker van de groep, bij ons op de bank. Wat moet er door zo’n mannetje heengaan vraag ik me af? Hij oogt jonger dan hij is, heeft de baard nog niet in de keel en is heel erg zenuwachtig. We laten hem zijn kamer zien en de schuur waarin Patrick graag bezig is met houtbewerking en elektrotechniek want, zo blijkt, hij is gek op werken met hout. Ook onze 18-jarige pleegdochter die in een voor haar gebouwd “mini-huisje” met eigen badkamer en keukentje werkt aan zelfstandigheid, komt binnen van school en nadat de groepsleiding vertrokken is, lunchen we met zijn vieren aan de eettafel. Natuurlijk hadden wij haar gisteren al geïnformeerd: voor haar is het ook spannend.

Na de lunch gaat Patrick met ons nieuwe gezinslid de hondjes uitlaten en daarna duiken ze samen, hoe verrassend, de schuur in. Normaal is het hier op zaterdagavond friet met snacks óf pizza-avond, maar we besluiten deze vrijdagavond voor friet en snacks te kiezen zodat het wennen aan een nieuw eetpatroon, minder lastig is. Hij vindt het spannend om geen vlees te eten maar proeft bij het broodje hamburger en de nuggets, geen verschil zegt hij. Da’s een eerste stap. Om 20:30 uur staat zijn 10 jaar oudere zus, die op 10 minuten afstand woont, op afspraak voor de deur. We maken kennis, kletsen en drinken thee. Om 21:15 uur gaat de wekker van mijn telefoon om mij te helpen herinneren aan de medicatie van deze jongen. Hij neemt het in, en een half uur later besluiten we dat de dag lang genoeg is geweest. Zijn zus gaat naar huis, Patrick laat de hondjes nog een keer uit en we kruipen met een boek in bed. Maar niet nadat we 2 keer, op zijn verzoek, bij hem gekeken hebben of hij slaapt en alles goed is. De eerste keer is hij nog wakker, de 2^e keer slaapt hij als een roosje. Ook wij zijn erg moe van deze inspannende dag vol nieuwe indrukken, mensen en verhalen.

’s Nachts besluit één van onze hondjes echter dat ze ons nog twee keer wakker wil maken vanuit de bench in de aangrenzende kamer, dus als de wekker om kwart voor acht gaat, zijn we niet echt uitgerust. Maar hé, dat halen we later wel weer in. Toch? Een half uurtje later wordt ons nieuwste gezinslid wakker, hij kleed zich aan (want in pyjama naar beneden is nog te lastig voor hem) en wanneer iedereen beneden is, maken Patrick en ik “ons rondje”. We geven de oudste twee katten hun eten, de jongste twee op een andere plek en de hondjes. We drinken thee/koffie, maken ontbijt voor onszelf en voor de jongen die zichzelf in de weg zit: hij heeft geen idee wat hij kan, wil, mag of zal doen. Aan de ontbijttafel wordt het wat rustiger. Inmiddels is ook onze kamertrainingsdame wakker en zit ze in de huiskamer op de bank: we lijken net een echt gezin. Patrick vertrekt naar een voetbalwedstrijd van zijn G-team van de lokale voetbalclub, onze “buurvrouw” geeft zichzelf een vrije ochtend na een zware toetsweek en besluit die tijd zingend onder de douche door te brengen en ik ga verse pompoensoep maken voor bij de lunch. Op zaterdag eten we namelijk warm tussen de middag omdat naast school en zelfstandigheidstraining, er ook gewerkt wordt in de horeca door onze pleegdochter. Zij is zaterdag met etenstijd zelden thuis.

Vanmiddag ga ik een boswandeling maken met een vriendin en haar twee honden, Patrick is dan thuis. Het nieuwe gezinslid kan namelijk nog niet langer dan een uur alleen thuis zijn is ons verteld. Als ik thuiskom is hij als het goed is, met een voormalige pleegbroer naar de film en wat eten. Aan het begin van de avond halen we hem op. Patrick en ik eten dus met zijn tweeën in een stil huis: Sushi en Netflix schat?