Drie vrouwen met ballen
Als crisispleeggezin weet je dat eigenlijk op ieder moment de telefoon kan gaan. En dat er dan binnen een paar uur een nieuw gezinslid op de bank zit. Precies dat vinden Patrick en ik geweldig om te doen: schakelen en regelen zodat een jongere zich welkom voelt. Afgelopen donderdag, iets meer dan 2 weken nadat Wouter* vertrokken was na zijn crisis time-out, was het weer zo ver. We werden gebeld voor een plaatsing van 5 dagen van een 15-jarige jongen: Matthijs*. Hij was in afwachting van een plek in een gespecialiseerde therapie- en woongroep maar was als gevolg van zijn gedrag de afgelopen 10 dagen al 2 keer eerder verhuisd. Natuurlijk was hij welkom bij ons: zijn 3e verhuizing in 10 dagen dus.
De gezinshuisouder van het gezinshuis waar hij niet kon blijven, bracht Matthijs nog diezelfde avond om 18:30 uur bij ons. Bij crisisplaatsingen is altijd heel veel onduidelijk over de problematiek, reden van verblijf en “hoe nu verder in praktische zin” en veel wijzer werden wij die eerste avond niet. Matthijs sliep die eerste nacht als een roos terwijl er van hem bekend was dat hij een slechte slaper was. Goed, da’s alvast een pluspunt, want rust helpt enorm mee in het beheersbaar houden van spanning en het verkleinen van de spanningsboog.
Vrijdagochtend kwamen de eerste (onaangename) verrassingen door. Zo mag Matthijs, met LVB (licht verstandelijk beperkt, functioneringsleeftijd ongeveer 5 jaar), geen 5 minuten alleen zijn. Dat hadden we graag geweten voordat we ja zeiden tegen deze plaatsing. Daarnaast is er bij hem een extreme fascinatie voor vuur, lucifers en aanstekers. Gelukkig hebben we hier geen gas in de wijk (wij koken op inductie) waardoor die potentieel gevaarlijke bron irrelevant was. Maar, ik rook. Niet veel, maar ik rook wel. Buiten, onder de veranda trouwens, waar ook mijn rookwaar en aanstekers liggen. In deze decemberperiode zijn kaarsen ook leuk en dus liggen er lucifers in huis. Alles werd verzameld en opgeruimd om deze jongen tegen zijn fascinatie te beschermen. En ons huis ook.
Een andere, echt vervelende verrassing die we die vrijdagochtend te horen kregen: een voormalig pleegmoeder van Matthijs, die al jarenlang bij hem betrokken is, is tevens gedragswetenschapper bij onze pleegzorgorganisatie én therapeut van Sophie*. Matthijs had om deze reden NOOIT bij ons geplaatst mogen worden. Simpelweg omdat het ene pleegkind niet mag lijden onder de aanwezigheid van het andere. We krijgen niet snel buikpijn van situaties, maar deze had wel die potentie. Met Sophie gaat het namelijk ontzettend goed. Ze heeft sociale contacten, een bijbaantje, school onder controle en het leren van de huishoudelijke en budgettaire vaardigheden in haar eigen woonruimte gaat zeer voorspoedig. Zij is echter erg gehecht aan haar therapeute en vertrouwt haar door en door. Die therapeute bleek nu ineens pleegmoeder te zijn geweest van ons nieuwe gezinslid. Wij zaten er behoorlijk mee in onze maag, maar helaas was die vrijdag Sylvia*, onze pleegzorgwerker, niet bereikbaar en wilde Suzanne* (zijn voogd van de Jeugdbescherming) de rol van boodschapper niet op zich nemen. Net als Sylvia en wij, is het belangrijk dat wij een “betrouwbaar gegeven” zijn in het leven van de jongeren en dat is niet te combineren met dit soort boodschappen. Een onafhankelijke persoon zou deze boodschap moeten brengen, maar, om dit gegeven “over het weekend heen te tillen”, was wat ons betreft geen optie: wij houden niet van achterhouden, liegen en verzwijgen van (zeer) relevante informatie. En dus kozen we ervoor om het Sophie vrijdag tijdens het avondeten zelf te vertellen zonder de aanwezigheid van Matthijs omdat hij naar zijn bijbaantje was. Onze zorgen bleken tijdens dat gesprek als sneeuw voor de zon te verdwijnen want Sophie schrok, maar raakte niet van slag. Ook niet de dagen daarna. Fijn!
Ondertussen regelden we in de eerste week van Matthijs zijn verblijf hier allerhande bel- en bezoekafspraken tot en met eind januari met o.a. zijn moeder, zijn voormalige pleegmoeder, school en de zorgboerderij omdat inmiddels duidelijk was dat een verblijf van 4-5 dagen een maand of 2 zouden worden. We zorgden voor een goede fiets omdat zijn huidige fiets veel te klein was en hij 30-35 minuten naar school fietst. We verzetten en regelden eigen persoonlijke afspraken omdat Matthijs niet alleen thuis mag zijn en zorgden voor opvang/oppas op maandagavond omdat Patrick dan zingt in een koor en Sophie en ik naar krav maga gaan. Suzanne ging met hem naar de huisarts voor een aanhoudende oorontsteking, ik deed de opvolgafspraak na een antibioticakuur en maakte vervolgens een afspraak bij de KNO-arts voor aankomende week. Daar ga ik ook mee naar toe. Maandag kregen alle 3 de scholen in ons gezin ergens tussen 11:00 en 12:15 uur sneeuwvrij vanwege code rood en dinsdag kon Sophie zich nog niet door het pak sneeuw heen worstelen waardoor wij genoodzaakt waren toestemming te geven voor een extra dag thuis. Dinsdag was ook de stakingsdag van het basisonderwijs waar ook het voortgezet speciaal onderwijs onder valt. En laat Matthijs nu net op een VSO-school zitten. Dus dinsdag waren Sophie en Matthijs thuis.
Wij regelden ook PSV-kleding voor hem omdat hij als verjaardagscadeau vanuit zijn netwerk, een wedstrijd mag bezoeken op 23 december én we gingen met hem in gesprek over met opzet vergeten sportspullen waardoor hij vandaag, vrijdag, na moet blijven. Ook zijn fascinatie voor vuurwerk werd besproken en er werden afspraken gemaakt over wat wel en wat niet mag betreffende dit onderwerp. We gaven onze gegevens door aan zijn huisarts, school, tandarts en allerlei andere belanghebbenden. Alles ging in samenwerking en overleg ( en in een hoge versnelling) met Sylvia en Suzanne. Samen sloegen we in korte tijd een hoop spijkers met koppen, want zo bleek, ook Matthijs’ zijn voogd Suzanne was, net als ik en onze pleegzorgwerker Sylvia, “een vrouw met ballen”. Heerlijk om zo samen te kunnen werken met mensen die tot actie overgaan en niet alleen praten maar vooral doen. Heerlijk dat mensen zelf initiatief nemen om het beste voor de jongere voor elkaar te krijgen.
O ja, ergens tussendoor werkte Patrick als docent, schreef ik deze blog, werkte ik aan de plannen rondom ons gezinshuis, hadden we een bezichtiging van een potentieel pand en onderhielden we contact met diverse gemeentes. Ik had nog een POR-vergadering (PleegOuderRaad), een werkdag voor een evenement in Rotterdam met een compagnon én we maakten de administratieve kant van de plaatsing in orde (machtiging pleegzorg, opname in cliëntsysteem en daarmee uitbetaling onkostenvergoeding).
Pleegzorg, de zorg voor een enorm kwetsbare doelgroep: dit is waar ons hart ligt, hier worden wij gelukkig van.
* Alleen de namen van mijzelf en Patrick en de mensen in ons persoonlijke netwerk, zijn echt. Alle andere namen zijn gefingeerd, ook die van de voogd van Matthijs en onze pleegzorgwerker.
